ความทรงจำแสนดี

เนื้อเรื่อง

ในวันที่ฝนพรำ ใครบางคนเดินจูงมือฉัน เราก้าวไปข้างหน้าพร้อมๆกัน เธอส่งยิ้มให้ฉันแล้วถามว่าหนาวไหม ฉันสายหัวเบา เธอลูบหัวฉัน เธอยังจำได้ไหม เอ็ม

"นิช นิช ไปกันเถอะ" เอ็มเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่คอยปกป้องฉันมาตลอด ถึงวันนี้ฉันจะโตแล้วแต่เขาก็ยังทำเหมือนว่าฉันเป็นเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นเลย

"เอ็ม วันนี้นิชเลิกไว นิชไปรอที่สนามบอลนะ" ทุกเช้าเอ็มจะป็นคนไปรับฉันมาเรียน และเขาก็ต้องไปส่งฉันที่บ้านทุกวันเช่นกัน ทุกๆวันมักก็ซ้ำไปซ้ำมาอย่แค่นี้ แต่ฉันก็ไม่เคยเบื่อเลย ขอแค่ได้อยู่กับเอ็มฉันก็ยินด้มากแล้ว

"นิช รอนานไหม พอดีวันนี้เอ็มมีสอบหนะ" ฉันยิ้มให้กับผู้ชายน่ารักๆ ที่วิ่งกระหอบมาหาฉัน เราเดินกลับบ้านกัน ระหว่างทางเราก็แวะกินไอศครีม

"เอ็ม วันนี้ไปสนามเด็กเล่นกัน" ฉันเอยชวนเอ็มไปที่ๆเราเคยเล่นด้วยกันในตอนเด็ก เพราะเราไม่ได้มาที่นี่เกือบ2ปีแล้ว ตั้งแต่เราขึ้นม5นั่นแหละ เรานั่งเล่นด้วยกันที่นั่นจนค่ำ ฉันง่วงนอนจึงชวนเอ็มกลับ แต่ฉันก็ไม่ยอมเดิน เอ็มรู้ดีจึงนั่งลง

"หืม ตัวหนักจังนิช ไปกินอะไรมาเนี่ย" เอ็มล้อฉัน จากนั้นเราก็ไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่ง

"นิช ถึงบ้านแล้วหละ" เอ็มปลุกฉัน แล้วปล่อยฉันลงจากหลังของเขา "หลับสบายเลยสิเรา" ฉันยิ้มหวานให้เอ็ม "เข้าบ้านนอนเถอะ ฝันดีนะนิช"

                "ฝันดีนะเอ็ม" เอ็มยิ้มให้กับฉันก่อนจะพยักหน้ารับ เขาค่อยเดินเข้ามาใกล้ๆฉันก่อนจะลูบผมของฉันเบาๆ แล้วเดินกลับไป

                "กลับมาแล้วหรอนิชา" เมย์ ลูกพี่ลูกน้องของฉันทักขึ้น ลืมบอกไปว่าฉันอยู่กลับคุณป้า แล้วก็ลูกพี่ลูกน้องของฉัน คุณป้าท่านเป็นโสด เลยขอให้เราสองคนมาอยู่เป็นเพื่อนท่านตั้งแต่ขิ้นม1 ฉันขึ้นห้องนอนและนอนหลับไป จนกระทั่ง

                "นิชา ตื่นได้แล้ว เอ็มมารอแล้วนะ" จิงสิวันนี้ฉันนัดเอ็มไปเที่ยวกันหนิ สายจนได้

                "โทษที่นะเอ็ม ตื่นสายไปนิด" เอ็มทำหน้าเซงๆก่อนจะเดินนำออกไป

                "วันนี้จะเลี้ยงหนังถ่ายโทษ เอาไหม" เอ็มส่ายหัวเบา "งั้นเลี้ยงข้าวอะ" เอ็มส่ายหัวเบาๆอีกเช่นเคย อ้าว! งั้นจะให้ทำยังไงหละ

                "ตอบคำถามเอ็มสิ" เอ็มคงจะหมายถึงคำถามที่อยู่ในการ์ดที่มากับดอกไม้วันวาเลนไทม์

                "คำถาม ถามว่าไรหละ"

                "นิชชอบเราบ้างไหม" ฉันส่ายหัวเบา ก่อนจะตอบคำถาม

                "เราไม่มีคำตอบ เพียงแต่ เราคิดถึงเวลาที่เธอไปต่างจังหวัดหลายๆวัน เราไม่ชอบที่เธอคุยกับเด็กผู้หญิงคนอื่น แล้วเราก็ดีใจเวลาที่เราได้เห็นหน้าเอ็ม" เอ็มเงียบไปซักพักอย่างใช้ความคิด เข้าค่อยยื่นหน้ามาใกล้ฉัน ริมฝีปากของเขาโดนที่แก้มของฉัน จากนั้นเราสองคนต่างเงียบไป เวลาผ่านไปนาน นานมาก

                "กลับบ้านเถอะ ค่ำแล้ว" เอ็มทำลายความเงียบ ก่อนจะจับมือฉันลุกขึ้น เราเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆบนถนนที่ว่างเปล่า ไม่ช้าฝนก็ตก เราสองคนยังเดินต่อไปท่ามกลางสายฝนโดยยังไม่มีใครพูด เอ็มหันมายิ้มให้ฉัน แล้วถามว่าหนาวไหม ฉันส่ายหัวเบาๆ เอ็มยื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมให้ฉัน ขอบใจนะเอ็ม

                เช้าวันต่อมาฉันไม่สบาย แต่วันนี้คุณป้าไปธุระกับเมย์ เอ็มเลยมาอยู่เป็นเพื่อนฉัน เอ็มทำอาหารเช้าให้ฉันทานก่อนจะป้อนยาให้ฉัน จากนั้นฉันก็หลับไป ตื่นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว แล้วฝนก็ตก ตกหนักด้วย

                "ตื่นแล้วหรอ เมื่อกี้คุณป้าโทรมาบอกว่า อาจจะถึงบ้านดึกๆนะ" ฉันพยักหน้ารับรู้ "หิวรึยัง" ฉันพยักหน้าเบา เอ็มจูงมือฉันลงมาข้างล่าง บนโต๊ะอาหาร มีข้าวผัดไข่ดาวว่างอยู่ เราสองคนทานอาหารจนแน่นท้อง แล้วก็มานั่งดูละคร พอฝนหยุดเอ็มก็กลับบ้านไป ไม่นานคุณป้าก็มาถึง ฉันกับเมย์จึงขึนห้อง เราผลัดกันไปอาบน้ำเสร็จก็ออกมานอนคุยกันจนหลับไป ตื่นมาก็ตอนที่คุณป้ามาปลุกนั่นแหละ

                "นิชา เช้าแล้ว เดี๋ยวไปเรียนสายนะลูก" ฉันรีบอาบน้ำไปโรงเรียนเหมื่อนเคย ต่างก็ตรง วันนี้เอ็มไม่ได้มารับฉัน พอพักเที่ยงฉันเลยไปหาเอ็มที่ห้องเพราะคิดว่าวันนี้เข้าคงตื่นสาย แต่เพื่อนเขาก็บอกว่าวันนี้เอ็มไม่ได้มาเรียน ฉันคิดว่าเขาคงไม่สบาย พอเลิกเรียนฉันเลยว่าจะไปหาเขาที่บ้าน

                "สวัสดีค่ะ คุณลุง เอ็มอยู่ไหมค่ะ" ทุกอย่างในบ้านเอ็มดูเงียบมาก ปกติถ้าเอ็มอยู่จะต้องมีเสียงเอ็มกับน้องอันอันทะเลาะกัน

                "เอ็มไม่อยู่หรอกหนูนิชา ลุงกำลังจะไปหาเขาเนี่ยแหละ ไปด้วยกับสิ" ระหว่างทางคุณลุงไม่เอยปาพูดเลยซักคำ ท่านเพียงแต่ทำหน้าเศร้าๆ บรรยากาศเลยไม่ค่อยจะดี แล้วที่แย่ไปกว่านั้นเมื่อรถเลี้ยวเข้ามาในโรงพยาบาล

                "คงไม่มีใครเป็นอะไรมากใช่ไหมค่ะ" ฉันตัดสินใจถาม แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากท่านเลย ท่านเดินนำมาจนถึงห้องพัก ที่หน้าห้องมีชื่อของเอ็มติดอยู่ เข้าคงแค่ไม่สบายแหละ ก็เขาไปตากฝนกับฉันมาหนิ

                ถายในห้องที่เงียบสงบ เอ็มนอนนิ่งอยู่บนเตียง โดยมีแม่ของเขานั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ

                "คุณป้าค่ะ เอ็มเป็อะไร" คุณป้าค่อยๆมองหน้าของฉัน สีหน้าของท่านดูเศร้ามาก ดวงตาแดงช้ำอย่างกับคนร้องไห้หนักๆ

                "หนูนิชา เอ็มเขาไม่สบายหนะลูก เลยต้องนอนพัก" ฉันส่ายหัวเบาๆอย่างไม่เชื่อ คุณป้าคงรู้ความคิดของฉัน "ใจเย็นนะลูก เมื่อคืนเอ็มมีเรื่องกับพวกนักเลง เขาถูกตีหัว ทำให้สมองกระทบกระเทือน" คุณป้าเงียบไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหล

                "เอ็มอาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา" คุณลุงพูดขึ้นเพราะรู้ว่าคุณป้าคงพูดต่อไม่ไหว ฉันนั่งอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ฉันจึงพาคุณป้าไปพักฝ่อนที่บ้านก่อนจะกลับบ้านไปนอน เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องรีบไปสอบ 2วันผ่านไป เอ็มฟื้นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

                "นิช วันนี้วันสอบใช่ไหม" เอ็มทำหน้าเศร้าหลังจากที่เห็นฉันเดินเข้ามา เขาคงจะผิดหวัง ก่อนหน้านี้เอ็มตั้งใจติวเพื่อกการสอบปลายภาคครั้งนี้

                "ไม่เป็นไรนะเอ็ม นิชเอาใบลากลับใบรับรองแพทย์ไปให้อาจารย์ก่อนจะมีการสอบหนะ" ฉันนั้งลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียง "อาจารย์บอกว่าเธอมีสิทธิ์สอบที่หลังได้ เมื่อเธอหาย" เอ็มยิ้มให้กับฉัน

                "ขอบใจนะนิช" เขาลูบหัวฉันเบาๆเช่นเคย ฉันดีใจมากเลยที่เขาตื่นมาลูบหัวฉันอีก "นิช เอ็มปวดหัวจัง"ทำไมหละ เอ็มเป็นอะไรขึ้นมาอีก ฉันรีบวิ่งไปตามหมอ เอ็มถูกพาตัวเข้าห้องไอซียู เขาอย่ในนั้นนานถึง3ชั่วโมง ทั้งคุณป้าและคุณลุงดูสีหน้าไม่ดีเลย ไม่นานคุณหมอก็ออกมา

                "หมอค่ะ ลูกชายฉันเป็นไงบ้าง"

                "เอ่อคือ หมออยากให้พวกคุณทำใจไว้บ้างนะครับ"...เงียบ... "หมอตรวจพบ ก้อนเลือดในสมองของคนไข้ หมอเกรงว่าเราจะช่วยอะไรไม่ทัน"

                "ขอโทษค่ะคุณหมอ"พยาบาลเดินออกมาจากห้องไอซียู "คนไข้ต้องการพบคุณนิชาค่ะ" ฉันรีบเดินตามคุณพยาบาลเข้าไป

                "เอ็ม นิชอยู่นี่แล้วนะ" เอ็มดูเพียมาก

                "นิช เอ็มรักนิชนะ" ทำไม่มาพูดตอนนี้ เก็บไว้หายค่อยพูดก็ได้หนินา "ถ้าเอ็มไม่อยู่นิชดูแลตัวเองดีๆนะ ต้องเข้มแข็งด้วย"

                "เอ็มอย่าพูดแบบนี้นะ"

                "นิช ดูแลพ่อ แม่กับน้องเอ็มด้วยได้ไหม"...เงียบ... "ได้ไหมครับ"

                "ได้สิ ไม่ต้องห่วงนะ เอ็มนอนพักเถอะ ตื่นแล้วค่อยคุยกันนะ นิชจะอยู่ข้างๆเนี่ยแหละ"

                "เอ็มขอหอมนิชอีกได้ไหมครับ" ฉันพยักหน้าก่นจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเอ็ม เอ็มหอมแก้มฉันแล้วก็หลับไป ไม่นานหัวใจของเอ็มก็หยุดเต้น ฉันพยามจะไม่ร้องไห้ แต่น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาเอง คงเป็นเพราะสมองของฉันมันตอบสนองความรู้สึกว่าเอ็มไม่จากฉันไปแล้ว หลังจาเสร็จงานศพของเอ็มฉันก้กลับไป่อยู่กับพ่อแม่ ก่อนที่จะบินไปเรียนต่อที่อเมริกา ที่ๆเคยเป็นความฝันของฉันกับเอ็มว่าเราจะไปเรียนต่อด้วยกัน -bg transparent-